Ολομόναχοι μαζί
Είναι μακρινή η στιγμή που είδα τον κόσμο έρημο τοπίο. Ανθρωποι φυτρωμένοι στην καυτή άμμο. Η ιστορία να πατά ανελέητα στα κεφάλια μας με μόνο σκοπό της να γραφτεί, καταπίνοντας αδιάκριτα τις μικρές προσωπικές μας ιστορίες.
Υπάρχουν όμορφα κομμάτια στη ζωή, τα ξέρουμε όλοι.
Ενα απ' αυτά είναι να είμαστε και να νιώθουμε συνοδοιπόροι.
Ετσι κι αλλιώς-απ' τη φύση του κόσμου-είμαστε ολομόναχοι.
Ας είμαστε ολομόναχοι μαζί!
Υ.Γ. Δανείστηκα τον τίτλο από ταινία του Κιμ Κι Ντουκ.
Υπάρχουν όμορφα κομμάτια στη ζωή, τα ξέρουμε όλοι.
Ενα απ' αυτά είναι να είμαστε και να νιώθουμε συνοδοιπόροι.
Ετσι κι αλλιώς-απ' τη φύση του κόσμου-είμαστε ολομόναχοι.
Ας είμαστε ολομόναχοι μαζί!
Υ.Γ. Δανείστηκα τον τίτλο από ταινία του Κιμ Κι Ντουκ.
posted by Αίσθησις @ 2:57 AM
5 Comments:
At 7:11 AM,
fish eye said…
υπεροχη ταινια..απο αυτες που θα μεινουν στη μνημη μου!!την καλησπερα μου!!..:))
At 12:18 PM,
markos-the-gnostic said…
έρχονται στιγμές που έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη αυτό το μαζί...
At 5:05 AM,
Κασσιανός said…
Η ιστορία να πατά ανελέητα στα κεφάλια μας με μόνο σκοπό της να γραφτεί, καταπίνοντας αδιάκριτα τις μικρές προσωπικές μας ιστορίες.
Με μία μόνο φράση, εμπνευσμένη εμφανώς σε στιγμές μελαγχολικού στοχασμού και ποιητικής διάθεσης, διέψευσες, αγαπητή Αίσθηση, μια εδραιωμένη πεποίθηση αιώνων, στηριγμένη στο κύρος και το βάρος του ονόματος ενός Τόμας Κάρλαϊλ.
«Η Ιστορία δεν είναι παρά η βιογραφία των μεγάλων ανδρών» είχε πει ο σπουδαίος φιλόσοφος.
Η ρήση του έχει ασφαλώς τη γοητεία της. Η φράση σου όμως καταρρίπτει τον «επιστημονικό-φιλοσοφικό» του ισχυρισμό, αναδεικνύοντας την υπεροχή της ποιητικής αλήθειας!
Και μου φέρνει στο μυαλό τους σπαραχτικούς στίχους του Κ. Τριπολίτη στο «Ανεμολόγιο» για την πόρνη την Ιστορία.
Ναι, εμείς οι ασήμαντοι και ταπεινοί, με τις μικρές προσωπικές μας ιστορίες,
την κουβαλήσαμε!
και μας κουβάλησε
στον ανεμόμυλο.
( Το σχόλιο μου, πίστεψε με Αίσθηση, δεν είναι ανταπόδοση φιλοφρόνησης για τα καλά σου λόγια. Είναι μια αυθόρμητη σκέψη που μου ήρθε διαβάζοντας την υπέροχη φράση σου. )
At 6:09 AM,
Αίσθησις said…
Κασσιανέ, όταν σε διαβάζω, τα λόγια σου ανακαλούν δικά μου βιώματα. Γι' αυτό σε σχολιάζω αβίαστα. Σε σχολιάζω συχνά, γιατί σχεδόν πάντα μπορώ να ταυτιστώ (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω-μπορεί να προβάλω δικά μου πράγματα) μ' αυτά που νιώθεις.
Δε χρειαζόταν η τελευταία παράγραφος περί ανταπόδοσης φιλοφρόνησης. Οι συνθήκες συχνά μας αναγκάζουν να πούμε ψεύτικα λόγια. Θα 'ταν χαζό να τα λέμε και όταν μπορύμε να τα αποφύγουμε. Διαισθάνομαι ότι το πιστεύεις κι εσύ. Εξ άλλου δε γράφω για να βρω οπαδούς ή ακροατήριο. Σαν είδος ημερολογίου βλέπω τα post μου. Αν κάποιος περαστικός σταθεί γιατί τον άγγιξε κάτι, χαίρομαι. Αν όχι, το θεωρώ φυσιολογικό.Δε φοβάμαι τα 0 comments...εσύ το είπες πρώτος.
At 11:59 AM,
Κασσιανός said…
:)
Post a Comment
<< Home