Επικοινωνώντας

Το μεσημέρι πήγα για μπάνιο. Ξαπλωμένη χαλαρά κάτω απ'το φθινοπωρινό ήλιο, συνειδητοποίησα ότι μου είναι πολύ ευχάριστο να διαβάζω τα post σας, έχω αρκετή έμπνευση να σας σχολιάζω, αλλά καθόλου έμπνευση να γράψω ένα δικό μου post. Aυτό που με κινητοποιεί είναι το ερέθισμα που μου δίνετε.
Σκέφτηκα επίσης πόσο απαραίτητο μου ήταν πάντα να κοιτάζω στα μάτια το συνομιλητή μου, θεωρώντας ότι έτσι δύσκολα θα πέσω έξω στην εκτίμησή μου.
Αυτό το λίγο διάστημα που συνομιλώ μαζί σας, χωρίς να βλέπω τα μάτια σας ή να ακούω τη χροιά της φωνής σας, ανακαλύπτω ότι υπάρχει μια κρυμμένη γοητεία σ' αυτή την επικοινωνία πίσω απ'τη σιωπή της οθόνης.
Πίσω απ'την οθόνη νιώθει κανείς ότι δεν απειλείται, ότι δεν εκτίθεται σημαντικά. Ετσι ίσως να εκφράζει στοιχεία των σκέψεων ή των συναισθημάτων του που δύσκολα έως ποτέ θα εξέφραζε σε αγνώστους.
Ετσι λοιπόν, αν βρισκόμουν μαζί σας σε μια κοινωνική εκδήλωση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κουβέντα δε θα ανταλλάσσαμε πέρα απ'τα τετριμμένα. Κρυμμένοι τότε πίσω από άλλες μάσκες (και όχι της οθόνης), νομίζω δε θα πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον.

Αρα, για άλλη μια φορά λέω στον εαυτό μου να είναι ανοιχτός στο καινούργιο και να τολμα. Να προσπερνά κάθε στείρα προκατάληψη.