Φάουστ

Σήμερα, αναστατωμένη αρκετά από έντονα αμφιθυμικά συναισθήματα και αποφάσεις που δε λένε να κατασταλάξουν, από μπερδεμένα και συγκρουόμενα θέλω και ανάγκες που ζητούν να καλυφθούν, θυμήθηκα το Φάουστ και σας γράφω ένα απόσπασμα.

Φάουστ
Αφοσιώνομαι στη ζάλη, στην πιο οδυνηρή ηδονή,
στο ερωτικό μίσος, στη θλίψη που δροσίζει.
Το πάθος μου, γιατρεμένο απ' την ορμή της γνώσης,
δεν πρέπει στο μέλλον κα κλεισθεί μπροστά σε κανένα πόνο
κι ο,τι στην ανθρωπότητα όλη είναι δοσμένο,
θέλω μέσα στα μύχια της ψυχής μου εγώ να απολαύσω.
Με το πνεύμα μου τα πιο ψηλά και τα πιο βαθιά ν'αδράξω,
τα καλά της και τους πόνους της στο στήθος να στοιβάξω,
κι έτσι το είναι μου εγώ να το πλατύνω ως το δικό της,
κι όπως αυτή, στο τέλος κι εγώ συντρίμμι να γενώ.

Μεφιστοφελής
Ω, πίστεψε εμένα, που κάμποσες χιλιάδες χρόνια,
αυτήν τη σκληρή τροφή μασσώ,
ότι απ'την κούνια ως το νεκροκρέββατο
κανένας άνθρωπος δε χωνεύει το παλιό ξυνό προζύμι!
Πίστεψε έναν από εμάς τα πνεύματα, αυτό το όλον
είναι μονον για ένα Θεό καμωμένο!
Αυτός αναπαύεται σε αιώνια μέσα λάμψη,
εμάς μας έρριξε στο σκοτάδι,
και για σας αξίζουν μόνον η μέρα και η νύχτα.

Φάουστ
Ομως εγώ θέλω!