Μέρος 2ο
Για κάποιο λόγο σε εμπιστεύομαι. Είσαι κομμάτι του ταξιδιού μου. Οσο μου αποκαλύπτεσαι, μαθαίνω περισσότερα για τον εαυτό μου. Οταν είμαστε μαζί πλέω σε μια θάλασσα χωρίς όρια, ανακατεύομαι με την ύπαρξή σου και αλλάζω. Η πληροφορία σου είναι ενσωματωμένη στα κύτταρά μου.
Χαίρομαι που σου άνοιξα την πόρτα της ψυχής μου και αφέθηκα στο βλεμμα σου, παρ΄ό,τι πολλές φορές πόνεσα απ' την αδιέξοδη σχέση μας. Χαίρομαι γιατί έμαθα και έζησα κάτι παραπάνω και ερωτεύτηκα δυνατά, με όλη την ένταση, το πάθος, την αγωνία και το φόβο να σε χάσω....
ΑΣ ΜΟΥ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ.
ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΩΜΟ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΙΟΥ ΘΕΟΥ.
ΠΟΝΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΚΕ.
ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΑΦΗΣΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΑΡΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ.
ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΑΔΥΣΩΠΗΤΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ.
ΕΝΑ ΘΕΛΩ: ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Πέρα από κάθε εκλογίκευση ή μεταγενέστερη διαχείριση των συναισθημάτων μου, ένιωθα ανάγκη να εκφράσω εδώ αυτές τις σκέψεις, με την κρυφή ελπίδα να αποδυναμωθούν.
Χαίρομαι που σου άνοιξα την πόρτα της ψυχής μου και αφέθηκα στο βλεμμα σου, παρ΄ό,τι πολλές φορές πόνεσα απ' την αδιέξοδη σχέση μας. Χαίρομαι γιατί έμαθα και έζησα κάτι παραπάνω και ερωτεύτηκα δυνατά, με όλη την ένταση, το πάθος, την αγωνία και το φόβο να σε χάσω....
ΑΣ ΜΟΥ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ.
ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΩΜΟ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΙΟΥ ΘΕΟΥ.
ΠΟΝΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΚΕ.
ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΑΦΗΣΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΑΡΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ.
ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΑΔΥΣΩΠΗΤΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ.
ΕΝΑ ΘΕΛΩ: ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Πέρα από κάθε εκλογίκευση ή μεταγενέστερη διαχείριση των συναισθημάτων μου, ένιωθα ανάγκη να εκφράσω εδώ αυτές τις σκέψεις, με την κρυφή ελπίδα να αποδυναμωθούν.
posted by Αίσθησις @ 12:23 PM
13 Comments:
At 12:52 PM,
candy's τετραδιάκι said…
Ξεδιπλωσε τη σκεψη σου..
Αφεσου στα συναισθηματα σου..
Καλο σου βραδυ.
At 2:24 PM,
markos-the-gnostic said…
γίνεται να χαθούν δυο άνθρωποι που έχουν έρθει τόσο κοντά; μάλλον όχι
At 1:57 AM,
fish eye said…
..πολλα τα 'γιατι'..απαντηση δεν εχω..μηπως κι οοοτι συμβαινει στη ζωη εχει απαντηση??
νομιζω ομως πως οπου το συναισθημα ειναι Πραγματικο..δεν υπαρχει η διαδικασια των ερωτησεων..σε οδηγει απο μονο του..
..μονο οταν εχεις δημιουργησει το Ιδανικο στη φαντασια σου(γιατι αυτο εχεις αναγκη)..ερχεσαι σε συγκρουση με την πραγματικοτητα..
και η συνεχεια γνωστη..
ολα τα αδιεξοδα κλπ κλπ..
φιλια..καλημερουδια!!
At 5:57 AM,
just me said…
Στο βιβλίο του «Η αυτοβιογραφία του φωτός», ο φυσικό Γιώργης Γραμματικάκης γράφει, ανάμεσα σε άλλα επιστημονικά μεν πλην ποιητικότατα δοσμένα στοιχεία, κάτι για το φωτόνιο που, όταν έλθει μία φορά σε επαφή με ένα άλλο φωτόνιο, δεν παύουν ποτέ να επηρεάζουν το ένα το άλλο, έστω αν τα χωρίζουν δισεκατομμύρια έτη φωτός και ό,τι αυτό σημαίνει σε χρόνο και σε απόσταση· το λέει «ο έρωτας των φωτονίων». Είναι μια όμορφη αλληγορία, όταν την επιστρατεύει κάποιος αφού ο χρόνος έχει απαλύνει τη δική του πληγή, προσπαθώντας να παρηγορήσει αυτόν με το φρέσκο τραύμα. Αλλά, πράγμα περίεργο, αν σκεφτούμε επιστημονικά και όχι ποιητικά, είναι αυτό που συμβαίνει και στον πυρήνα της σχέσης μας με τους ανθρώπους. Και ας μην το αναγνωρίζουμε ή ας μην το παραδεχόμαστε πάντα.
Γι’ αυτό επιμένω σε αυτό που σου είχα πει στο προηγούμενο ποστ σου, έστω και αν χρειαστεί να το ακρωτηριάσω κατά το ένα μέρος του: «Τυχερότερη εσύ».
Επίτρεψέ μου, πάντως, να επισημάνω κάτι, αν και μπορεί να κάνω λάθος. Θυμάμαι σε ένα από τα πρώτα σου ποστ, που χάθηκαν μετά, μιλούσες για μια σχολική γιορτή και για τα πρόσωπα που ήταν εκεί. Μήπως υπάρχει εκεί μια απάντηση που αξίζει να την δώσεις στον εαυτό σου; Ή έστω μήπως από εκεί να μπορέσεις να δημιουργήσεις μια απάντηση;
Σε φιλώ
At 6:50 AM,
Αίσθησις said…
candy's γεια σου Απ' ο,τι είδα έχουμε...τα ίδια χρώματα.
Μάρκο, αφού το ξέρεις, ο κόσμος είναι τόσο παράλογος, που όλα γίνονται.
Με το φεγγάρι αγκαλιά συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σου-φαίνεται το έχεις δουλέψει κι εσύ πολύ.
just me, το βιβλίο αυτό το διαβάζω, αλλά δεν έφτασα εκεί ακόμη.Παραδέχομαι ότι πάντα θα με επηρεάζει, αισθάνομαι τυχερή όπως λες, γιατί κάθε πτυχή του συναισθήματος μου δονήθηκε στο έπακρο και ένιωσα απόλυτα ζωντανή στην ευτυχία και στον πόνο. Ενιωσα απόλυτα ανθρώπινη. Δεν παραβλέπω ούτε στιγμή όσα πολλά η ζωή μου έχει δώσει-πρώτα απ' όλα τα παιδιά μου. Ομως δεν παύω να πενθώ έναν αποχωρισμό, όχι μόνο απ' τον άνθρωπο, αλλά ίσως απ' την ένταση που αντιπροσώπευε και συμβόλιζε που εκεί νιώθω απαισιόδοξη ότι ίσως δεν ξαναζήσω.
Ωστόσο η τέχνη της ευτυχίας πιστεύω είναι να μπορούμε να χαιρόμαστε κάθε στιγμή αυτά που έχουμε. Αντλώ ευχαρίστηση από πολλές πηγές, που ανακάλυψα μεγαλώνοντας. Επίσης μ' αρέσουν τα λόγια που ανταλλάσσουμε. Σ'ευχαριστώ.
At 7:08 AM,
kerasia said…
"ΑΣ ΜΟΥ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ."
Νομίζω ότι δεν χάνονται ποτέ, απλά δεν μπορούν να είναι πια τόσο κοντά. Όπως συμβαίνει και με τον θάνατο.
At 7:28 AM,
Αίσθησις said…
Kερασία, μ' έναν τρόπο έχεις δίκιο.
Καλωσήρθες.
At 10:24 AM,
Caesar said…
"Ούτε απόψε πανσέληνος.
Ένα κομμάτι λείπει.
Το φιλί σου"
Ritsos
At 3:46 PM,
Αίσθησις said…
caesar με εντυπωσιάζει το πόσο βαθειά μπαίνεις στα λεγόμενα.
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο.
At 5:37 AM,
Κασσιανός said…
"Λίγα τ'αστέρια απόψε
Και το φεγγάρι μισό
Μάλλον καινούργια λημέρια
Βρήκε το άλλο μισό."
Κασσιανός.
At 7:07 AM,
Αίσθησις said…
Ωραίο Κασσιανέ.
Θα έλεγα όμως ότι στην παρούσα φάση δε με απασχολούν τα διαφορετικά λημέρια που και οι δυο βρεθήκαμε, αλλά ο πόνος του αποχωρισμού από κάποιον που για άγνωστο λόγο ήταν σταθμός.
Αλλάααα, τυχεροί που το ζήσαμε!
At 3:23 AM,
αλκιμήδη said…
αποδυναμωθήκανε άραγε;
ή απλά αποκτούν επιτέλους ύλη και έτσι μπορείς να τις αναγνωρίσεις με όλο σου το είναι;
καλημέρα σου
At 12:25 PM,
Αίσθησις said…
Αλκιμήδη κι αυτό είναι ένα βήμα που μέχρι τώρα δε μπορούσα να κάνω.
Καληνυχτα!
Post a Comment
<< Home