Ενα όνειρο που τρίζει
Τραγουδούσα σιωπηλά σήμερα αυτό το στίχο του Σαββόπουλου: ζούμε μέσα σ'ένα όνειρο που τρίζει...και θυμήθηκα για άλλη μια φορά τον παραλογισμό της λογικής.
Αφιερώνω σήμερα τις σκέψεις μου:
στη ζωή που περνά
στο χρόνο που χάνεται
στη νεότητα που μαραίνεται
στις αντιστάσεις που καταρρέουν
στη δίψα που μένει ασίγαστη
στα θέλω που αλλιώς ξεκίνησαν
στην απύθμενη κούραση
στη λαχτάρα για έκσταση και ζωή
Θέλω να μπορέσω
να πω τα ανείπωτα λόγια χιλιάδων αισθήσεων
να ζήσω τα φοβισμένα συναισθήματα χιλιάδων δακρύων
να αγαπήσω σκιές και αδυναμίες χιλιάδων αντιστάσεων
να ονειρευτώ και να αισθανθώ ΕΓΩ δυνατά και σε πλήρη εκδίπλωση
να κοιτάζω με τα μάτια ανοιχτά, να πατώ σε στέρεα πόδια
και γνωρίζοντας ότι:
η αυτοσυνειδησία μου είναι ο αυτοπεριορισμός μου,
να τον υπερβώ και να βγω στην παγκόσμια ψυχή.
Αφιερώνω σήμερα τις σκέψεις μου:
στη ζωή που περνά
στο χρόνο που χάνεται
στη νεότητα που μαραίνεται
στις αντιστάσεις που καταρρέουν
στη δίψα που μένει ασίγαστη
στα θέλω που αλλιώς ξεκίνησαν
στην απύθμενη κούραση
στη λαχτάρα για έκσταση και ζωή
Θέλω να μπορέσω
να πω τα ανείπωτα λόγια χιλιάδων αισθήσεων
να ζήσω τα φοβισμένα συναισθήματα χιλιάδων δακρύων
να αγαπήσω σκιές και αδυναμίες χιλιάδων αντιστάσεων
να ονειρευτώ και να αισθανθώ ΕΓΩ δυνατά και σε πλήρη εκδίπλωση
να κοιτάζω με τα μάτια ανοιχτά, να πατώ σε στέρεα πόδια
και γνωρίζοντας ότι:
η αυτοσυνειδησία μου είναι ο αυτοπεριορισμός μου,
να τον υπερβώ και να βγω στην παγκόσμια ψυχή.
posted by Αίσθησις @ 12:26 PM
8 Comments:
At 1:07 AM,
just me said…
Αχ, καλή μου!
At 9:38 AM,
just me said…
Ο Blogger με λογόκρινε άκαρδα το πρωί, και δεν ξαναβρήκα την ευκαιρία να ολοκληρώσω το σχόλιο. Προφανώς δεν ήθελα να εκφράσω μια λυπησιάρικη συμπάθεια, αλλά να σου πω, κόντρα σε ό,τι μπορεί να υπερισχύει ανάμεσα στα συναισθήματά σου σήμερα, ότι, σύμφωνα με τους παλιούς, παλιομοδίτικους και παραπεταμένους σήμερα στίχους του Ναζίμ Χικμέτ, οφείλουμε να πιστεύουμε πως "τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα". Μπορεί να έρθουν, μπορεί να μην έρθουν, αλλά ΜΠΟΡΟΥΝ να έρθουν, γιατί το παιγνίδι παίζεται μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα. Αρκεί να είμαστε υγιείς, ώστε να έχουμε την πολυτέλεια να λυπόμαστε για πράγματα λιγότερο σημαντικά από την οριστική απώλεια των ευκαιριών μας στη ζωή (και δεν το παίζω τσάμπα μάγκας, το ίδιο λέω, σε δεύτερο πρόσωπο, κάθε μέρα στον εαυτό μου).
Καλό βράδυ!
At 12:18 PM,
fish eye said…
..τα καλυτερα ερχονται..πολυ ομορφες οι σκεψεις σου..!!:)))
At 12:41 PM,
Caesar said…
"H ζωη ειναι απλως ενα κλασμα του δευτερολεπτου. Ενα απειρα μικρο μεριδιο χρονου για να πραγματοποιησουμε τις επιθυμιες μας, τα ονειρα μας τα παθη μας "
At 3:40 PM,
markos-the-gnostic said…
η αυτοσυνειδησία περιορισμός;
ίσως αλλά και η παγκόσμια ψυχή τι είναι πάλι αν όχι ό,τι μας περιβάλλει και το βιώνουμε μες απ'τα φίλτρα απ'του εαυτού μας; οπότε πολύ φοβάμαι ότι ο καθένας μας είναι καταδικασμένος να είναι ο εαυτός του...
At 8:50 PM,
Αίσθησις said…
just me είναι παράξενο και για μένα όταν βλέπω πόσο μελαγχολικά βγαίνουν τα κείμενά μου εδώ, ενώ στην καθημερινότητά μου η διάθεσή μου είναι καλή και η στάση μου αισιόδοξη. Ισως αυτά τα κομμάτια της ψυχής μου έχουν ανάγκη να εκφραστούν εδώ.
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο.
Με το φεγγάρι αγκαλιά, καλημέρα!
Caesar, γι'αυτό θέλω να ζω την κάθε στιγμή με ένταση και πάθος, με συναίσθημα, που κάνει τις στιγμές αληθινές.
Μάρκο, αυτή η καταδίκη είναι η μεγαλύτερη ελευθερία. Οι ωραιότερες και γνησιότερες στιγμές μου είναι οι στιγμές που υπήρξα εγώ. Ομως με τόσα επικαθίσματα, ανασφάλειες, συνήθειες, κεκτημένες ταχύτητες, αδυναμίες...αυτές οι στιγμές σπανίζουν.
Θα λείψω μέχρι τη Δευτέρα για επαγγελματικούς λόγους. Θα σας διαβάσω μόλις γυρίσω. Να περάσετε όμορφα.
At 6:32 AM,
αλκιμήδη said…
όνειρα που τρίζουν και θέλω που επαναπροσδιορίζονται...
άραγε πως είναι να είσαι μέσα στη παγκόσμια ψυχή; Τρίζει εκεί;
At 2:26 AM,
bebelac said…
Και γω θέλω να μπορέσω να πω τα ανείπωτα λόγια χιλιάδων αισθήσεων για να σε σχολιάσω, άλλα δυσκολεύομαι... είναι πολύ ωραίο.
Post a Comment
<< Home