Οι φίλοι μου
Οι φίλοι μου, έγιναν πραγματικοί φίλοι μου, όταν άρχισα να απολαμβάνω τις στιγμές της μοναξιάς μου. Οταν άρχισα να τις αποζητώ και να τις νιώθω σαν δημιουργικές και απαραίτητες ώρες. Οταν πήγαινα μόνη μου στο αγαπημένο μου cafe μπροστά στη θάλασσα, διάβαζα το βιβλίο μου, κοίταζα τα κύματα και τα πλοία και ταξίδευα μαζί τους.
Οταν έμαθα ότι κάθε φάση πένθους και μελαγχολίας που έρχεται πρέπει να βιωθεί μέχρι τέλους και όχι να απωθηθεί βάζοντας σπασμωδικά στη θέση της ανθρώπινες παρουσίες για να ξεχαστώ. Τότε, μέσα στην αυτάρκειά μου, έμαθα να δέχομαι καλύτερα τη βοήθειά τους και να νιώθω περισσότερη χαρά με την επικοινωνία μας.
Παρακολουθώ τις ζωές τους ολ'αυτά τα χρόνια με ένα ενδιαφέρον που με κάνει να ταυτίζομαι μαζί τους. Με κάνει να ξέρω πώς νιώθουν. Στιγμές αγαπημένες, που άξιζαν να μοιραστούν.
Οσο πιο πολύ γνωρίζω τους ανθρώπους-και τον εαυτό μου, όσο πιο πολύ τους ακούω-που το κάνω συχνά λόγω της δουλειάς μου, όσο πιο πολύ σας διαβάζω, καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα όλων των ανθρώπων πίσω απ'τα διαφορετικά λόγια, μεταφράζεται σε δυο-τρεις προτάσεις που ηχούν μέσα σε όλους μας. Οταν το συνειδητοποίησα αυτό, σταμάτησα να νιώθω μοναξιά.
Αν λυπάμαι για κάτι γυρίζοντας πίσω, είναι οι στιγμές που δεν είχα επιείκεια και κατανόηση.
Οταν έμαθα ότι κάθε φάση πένθους και μελαγχολίας που έρχεται πρέπει να βιωθεί μέχρι τέλους και όχι να απωθηθεί βάζοντας σπασμωδικά στη θέση της ανθρώπινες παρουσίες για να ξεχαστώ. Τότε, μέσα στην αυτάρκειά μου, έμαθα να δέχομαι καλύτερα τη βοήθειά τους και να νιώθω περισσότερη χαρά με την επικοινωνία μας.
Παρακολουθώ τις ζωές τους ολ'αυτά τα χρόνια με ένα ενδιαφέρον που με κάνει να ταυτίζομαι μαζί τους. Με κάνει να ξέρω πώς νιώθουν. Στιγμές αγαπημένες, που άξιζαν να μοιραστούν.
Οσο πιο πολύ γνωρίζω τους ανθρώπους-και τον εαυτό μου, όσο πιο πολύ τους ακούω-που το κάνω συχνά λόγω της δουλειάς μου, όσο πιο πολύ σας διαβάζω, καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα όλων των ανθρώπων πίσω απ'τα διαφορετικά λόγια, μεταφράζεται σε δυο-τρεις προτάσεις που ηχούν μέσα σε όλους μας. Οταν το συνειδητοποίησα αυτό, σταμάτησα να νιώθω μοναξιά.
Αν λυπάμαι για κάτι γυρίζοντας πίσω, είναι οι στιγμές που δεν είχα επιείκεια και κατανόηση.
posted by Αίσθησις @ 11:37 AM
7 Comments:
At 1:12 PM,
fish eye said…
..ολοι κινουμαστε γυρω απο δυο τρεις λεξεις..ολοι εχουμε τις ιδιες αναγκες..ολοι ειμαστε ανθρωποι γλυκια μου!!
At 3:03 AM,
just me said…
Μου είναι οικεία, δικά μου, αυτά που γράφεις, και συγκεκριμένα ως πρακτική της καθημερινότητας για αρκετά περασμένα χρόνια, και γενικά ως αίσθηση για τη φιλία και τη ζωή την παρούσα στιγμή.
Χωρίς να χάνουμε το μέτρο της πραγματικότητας, μέτρα με στους (έστω ηλεκτρονικούς) φίλους σου.
Καλή σου μέρα.
:)
At 10:11 AM,
Caesar said…
Oταν τα κατανοείς όλα τότε τα συγχωρείς όλα... :)
At 12:45 PM,
Κασσιανός said…
Μεγαλώνεις. Ωριμάζεις.
Συμφιλιώνεσαι. Πρώτα με τον εαυτό σου, μετά με το περιβάλλον σου.
Μεγαλώνεις. Ωριμάζεις. Ομορφαίνεις.
At 4:09 AM,
markos-the-gnostic said…
και περιμένω με αγωνία τις 2-3 προτάσεις που ηχούν μέσα σε όλους μας
At 11:30 AM,
Αίσθησις said…
Με το φεγγάρι αγκαλιά, ναι, όλοι είμαστε άνθρωποι! Μόνο που πέρασαν αρκετά χρόνια για να καταλάβω πως ό,τι συμβαίνει σ'εμένα συμβαίνει σε όλους. Είχα την αφελή εντύπωση πως για τους άλλους πολλά είναι λυμένα και αυτονόητα.
just me, ηλεκτρονική φίλη μου, σε χαιρετώ και σου εκμυστηρεύομαι, ότι πολλές φορές μπαίνω στον πειρασμό να φανταστώ πώς είσαι!
caesar, είναι όπως το είπες. Θάθελα να γράφεις, να σε διαβάζω.
Κασσιανέ, μ'αρέσει που μεγαλώνοντας δε νιώθω να γερνάω. Δε με έχει κουράσει η ζωή, συχνά με συναρπάζει και την παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα. Καιιιι...σίγουρα ομορφαίνω!
Μάρκο, θα σου πω τη μία: Θέλω να μ'αγαπάς.
At 1:16 PM,
Caesar said…
...Αν λυπάμαι για κάτι γυρίζοντας πίσω, είναι οι στιγμές που δεν είχα επιείκεια και κατανόηση.
[ Αν ξεκινούσα από την αρχή θα έλεγα περισσότερα "ευχαριστώ" περισσότερα "παρακαλώ" και θα έλεγα "σ' αγαπώ" σε όσους έχω αγαπήσει χωρίς να υποθέτω ανόητα ότι το γνωρίζουν. ]
Γκαμπριελ Γκαρσια Μαρκες
Post a Comment
<< Home