Υποτιθέσθω
Μερικές φορές με καταβάλλει η κούραση, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η καθημερινή αγωνία να επαρκέσω και να τα προλάβω όλα. Με θλίβει η πόλη που ζω, που τα κάνει όλα αγχωτικά και δύσκολα. Με επηρεάζει με την τσιμεντένια ψυχή της. Μυρίζει αρρώστια και προκαλεί αρρώστια.
Κοντοστέκομαι συχνά και αναρωτιέμαι τι κάνω, τι μου συμβαίνει. Προσπαθώ να πιάσω για λίγο το χρόνο, να κάνω μια τομή στη μέρα μου και να πω: είμαι παρούσα, ενεργώ συνειδητά και δε με παίρνει η μπάλα των περιστάσεων. Αλλοτε το καταφέρνω και άλλοτε όχι.
Υποτιθέσθω ότι μάθαινα ότι σε λίγο θε τελείωνε η ζωή μου. Το βάζω συχνά στον εαυτό μου αυτό και προσπαθώ να απαντήσω τι απ'όσα κάνω αξίζει τον κόπο, τι θα άλλαζα, τι προτεραιότητες έχω βάλει και γιατί...
Ονειρεύομαι, να είμαι ξαπλωμένη στο χώμα σ'ενα οροπέδιο και να έχω κλειστά τα μάτια κάτω απ' τον γαλανό ουρανό. Να μην έχω τίποτε να κάνω, κανένα λόγο για να βιαστώ. Να ζήσω την αισθηση της φύσης, του κόσμου γύρω μου, να αναζωογονηθώ απ' τον παλμό της ζωής που μοιάζει να έχω ξεχάσει. Να αναπνεύσω βαθιά και να χαθώ για λίγο στην ανθρώπινη υπόστασή μου...να θυμηθώ.
Κοντοστέκομαι συχνά και αναρωτιέμαι τι κάνω, τι μου συμβαίνει. Προσπαθώ να πιάσω για λίγο το χρόνο, να κάνω μια τομή στη μέρα μου και να πω: είμαι παρούσα, ενεργώ συνειδητά και δε με παίρνει η μπάλα των περιστάσεων. Αλλοτε το καταφέρνω και άλλοτε όχι.
Υποτιθέσθω ότι μάθαινα ότι σε λίγο θε τελείωνε η ζωή μου. Το βάζω συχνά στον εαυτό μου αυτό και προσπαθώ να απαντήσω τι απ'όσα κάνω αξίζει τον κόπο, τι θα άλλαζα, τι προτεραιότητες έχω βάλει και γιατί...
Ονειρεύομαι, να είμαι ξαπλωμένη στο χώμα σ'ενα οροπέδιο και να έχω κλειστά τα μάτια κάτω απ' τον γαλανό ουρανό. Να μην έχω τίποτε να κάνω, κανένα λόγο για να βιαστώ. Να ζήσω την αισθηση της φύσης, του κόσμου γύρω μου, να αναζωογονηθώ απ' τον παλμό της ζωής που μοιάζει να έχω ξεχάσει. Να αναπνεύσω βαθιά και να χαθώ για λίγο στην ανθρώπινη υπόστασή μου...να θυμηθώ.
posted by Αίσθησις @ 9:57 AM
13 Comments:
At 1:28 PM,
Caesar said…
αυτό είναι το πρόβλημα, οτι είναι άπιαστος ο χρόνος ;))
At 10:20 PM,
Αίσθησις said…
Αφού έγραψα το post, σκέφτηκα ότι μάλλον το σωστό είναι: υποτεθίσθω; ! Anyway, ... πες τε με αγράμματη!
caesar, πιστεύω ότι το τώρα είναι η πύλη εισόδου στο χρόνο, μόνο που χρεάζεται εγρήγορση, συνειδητότητα, ωρίμανση και άλλα πολλά, ακόμη και αστάθμητα. Να κάνουμε τομές στη μέρα μας, αυτο νομίζω βοηθά να είμαστε παρόντες-σχετικά.
At 11:36 PM,
Caesar said…
αίσθησις, αυτό προσπαθούμε, έστω και για λίγο :)
At 3:44 AM,
elena said…
ίσως αν γίνουμε πιο επιθετικοί όσων αφορά τα θέλω μας και πιο αναίσθητοι ώστε να μην τα παίρνουμε όλα τοις μετρητοίς...
At 5:29 AM,
just me said…
"υποτεθείσθω"
Και δεν σε λέμε αγγράμματη, εννοείται, απλώς το "ας υποτεθεί ότι" θα σε απάλλασσε από μια ακόμη περιττή έννοια. :))))
Αν ήξερες πόσο κοντά σε ό,τι αισθάνομαι κάθε μέρα είναι αυτό που περιγράφεις! Το βιώνω διπλά, και για όσα θα ΄θελα να κάνω από δική μου επιλογή και τα στερώ από τον εαυτό μου και για το ότι θα ΄θελα χρόνο να υπάρξω απλώς, ως ον, ως κομμάτι της φύσης. Και ντρέπομαι και καταθλίβομαι διπλά που δεν τα καταφέρνω, γιατί εγώ δεν έχω καν παιδιά να φροντίσω!
Τρομάζω, όμως, πολύ να κάνω την "υπόθεση εργασίας" που κάνεις εσύ, γιατί τη νιώθω ως ύβρι που θα επισύρει την τιμωρία μου. Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι είναι ο πιο δραστικός τρόπος για να ξεφύγουμε από την κεκτημένη ταχύτητα με την οποία σπρώχνουμε (ή αποδεχόμαστε το σπρώξιμο) την καθημερινότητά μας στα άκρα της ευτέλειας και της εγκατάλειψης.
Σε φιλώ, εκεί ψηλά στο οροπέδιό σου. Αν καταφέρω να ανέβω κι εγώ, μπορεί να αγναντεύουμε το ίδιο σύννεφο!
At 12:31 PM,
Αίσθησις said…
caesar, :) κι από εμένα!
elena, καλωσήλθες. Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Τελικά είναι μια απόφαση που ωριμάζει σε άλλο χρόνο στον καθένα. Μετά από πολλή προσπάθεια και σκέψη, έρχεται μια στιγμή που έχουμε αλλάξει, βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς και τα κάνουμε πράξη.
just me, γραμματισμένη της παρέας, νιώθω από καιρό την πικρία σου για το θέμα των παιδιών και τη συμμερίζομαι. Ομως ντροπή γι'αυτά που κάνουμε ή δεν κάνουμε ή τη λέξη ύβρι, γιατί; Oι ενοχές μόνο μπλοκάρουν την ψυχή μας, είναι όχι απλώς άχρηστες, αλλά και δηλητηριώδεις. Οδρόμος του καθενός είναι ο δικός του δρόμος και καλείται να τον αγαπήσει, με τα χίλια λάθη του και τα στραβά του, γιατί αυτά μυρίζουν ανθρωπιά.
Πηγαίνω σε οροπέδια, ανεβαίνω κορυφές, διασχίζω φαράγγια όποτε μπορώ. Σίγουρα θα συναντήσω το βλέμμα σου σε κάποιο σύννεφο. Σε φιλώ.
At 4:51 PM,
markos-the-gnostic said…
τι τρομερή σύμπτωση, αυτή την υπόθεση έκανα κι εγώ παίρνοντας αφορμή από μια θεατρική παράσταση, πιστεύω ότι δεν θα έκανα τίποτα και η κάθε στιγμή θα είχε αποκτήσει μια περίεργη υφή χώρου
At 9:09 AM,
Αίσθησις said…
Μάρκο, νομίζω καταλαβαίνω τι εννοείς. Τότε η στιγμή παίρνει διάσταση.
At 8:10 AM,
Καπετάνισσα said…
Τίποτα πιο δυνατό απ' τη μοναξιά τ' ανθρώπου.
Κείνη είναι που μας θυμίζει τα χρωστούμενα.
Ίδια η φορεσιά με το χρόνο.
Ίδια και με τ' ανθρώπινο πετσί.
Τόσο μακριά απ' τη φύση μας, απ' τις αλήθειες της. Τόσο...
At 12:01 PM,
Ηλιας....Just me! said…
Και νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που αισθάνεται έτσι πραγματικά! Και όλο αναρωτιώμουν: Μηπως είμαι εγώ που έχω το λάθος και οι υπόλοιποι που έχον το σωστό; Και αν αυτό το θέμα μας κατατρέχει σε όλες σχεδόν τις στιγμές της ημέρας, γιατί δεν το εξωτερικεύουμε; γιατί είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι θα βρεθεί έστω και ένας δίπλα μας που θα μας συμμεριστεί! Αλλα γιατί μιλάω τόσο σκληρά για κάτι που δε κάνω ούτε εγώ ο ίδιος, δεν έχω... τη δύναμη, ή το θράσος...
At 7:53 AM,
fish eye said…
νομιζω σε ολους μας συμβαινει αυτο..μου ειναι πολυ γνωριμο το συναισθημα..
At 11:47 PM,
Alkyoni said…
σε οροπέδιο δεν τραγούδαγε/έπαιζε εκείνη η χαζοχαρούμενη την μελωδία της ευτυχιας;
:)
At 7:07 PM,
luna said…
με εκφράζουν πολύ όσα διαβασα!
αισθάνομαι βέβαια πως ίσως το τώρα να είναι η πύλη εξόδου απο το χρόνο..Τι λες?
να 'σαι καλά -και πάντα κοντά στο παρόν!
Post a Comment
<< Home