Υποκειμενική πραγματικότητα

Ξεκινώντας, καλή και δημιουργική χρονιά σε όλους! Επίσης ζεστή και μαγική!
Πέρασα πολύ ωραία, ξεκουράστηκα, είδα φίλους, χάρηκα το σπίτι και τα παιδιά μου, ταξίδεψα...τα έκανα όλα!

Με απασχόλησε το πόσο ο καθένας βλέπει τη ζωή και τους άλλους με τον εντελώς προσωπικό του τρόπο. Είναι σα να ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα, σα να μιλάμε κινέζικα ο ένας στον άλλον.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει το πιο αντικειμενικό, πώς μπορεί κανείς να το προσεγγίσει. Αν μαθαίνοντας και θεραπεύοντας τον εαυτό μας απ' τις πληγές του, πετυχαίνουμε ένα πιο πλατύ και ελεύθερο πεδίο όρασης.

Αν πρέπει να πω μια τεχνική, θα πω να αδιαφορήσουμε για το καλό ή το κακό, το ηθικό ή το ανήθικο, το σωστό ή το λάθος και να δούμε όλα και όλους μέσα απ' το συναίσθημα. Εχει σημασία, αφού δεν μπορούμε να δούμε με τα μάτια ενός άλλου, να αφεθούμε να μας αγγίξει το ιδιαίτερο χρώμα της ψυχής του που μόνο αυτόν αντιπροσωπεύει η συγκεκριμένη απόχρωση.
Το να κατατάσσουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες είναι στείρο, απέλπιδο, αποξενωτικό,...

Η διάκριση που δίνει η διαίσθηση είναι που μας φωτίζει και αφυπνίζει κομμάτια του εαυτού μας μέχρι τότε απολιθωμένα. Κερδίζουμε στιγμές του άλλου, ένα φευγαλέο του βλέμμα, το feeling της μοναδικότητάς του. Τα έχουμε κι ας μην τον έχουμε.

Τελικά, ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΑΣ ΓΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ.
Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΕΚΤΕΘΟΥΜΕ, Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ, ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ, ΣΕ ΚΕΝΑ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ.

Τέλος, αν επικεντρωθούμε στα σημαντικά, αν κοιτάμε τη ζωή με εξέλιξη και προοπτική, αν έχουμε την εγρήγορση να αποποιούμαστε το φόβο, να απολαμβάνουμε, να νιώθουμε μέθη μέσα απ' τον παλμό της ζωής, να θυμόμαστε το Διόνυσο...νομίζω η πραγματικότητά μας θα χωρέσει λιγη αντικειμενικότητα.

Θα ήθελα, οποιος έχει τη διάθεση να γράψει σχόλιο, αν θέλει, να γράψει το χρώμα που νιώθει ότι εκπέμπει η ψυχή του.