Εκεί που νιώθουμε ασφαλείς.

Στους πολύ δικούς μας ανθρώπους, εκεί που νιώθουμε ασφαλείς, βγαίνει το πιο παιδικό, ευάλωτο ή σκληρό μας πρόσωπο, αυτό που αλλού κρύβουμε με τέχνη, επιμελώς. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι καταδικασμένοι όσοι είναι δίπλα μας, να βλέπουν το χειρότερό μας κομμάτι. Μοιάζει αδύνατο να μην εκφράσουμε σ'αυτούς τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, όσο κι αν προσπαθήσουμε.

Ομως, μετά σκέφτηκα, πως όσοι βλέπουν τα χειρότερα, ξέρουν και τα καλύτερά μας.
Οσους πονάμε, σ'αυτούς δινόμαστε και χωρίς αυτούς η ζωή μας φτωχαίνει.
Πάνω τους καθρεφτιζόμαστε και μαθαίνουμε τους εαυτούς μας.
Μάσα απ'την έντονη αλληλλεπίδραση μαζί τους, αναπόφευκτα αλλάζουμε.
Αλλάζοντας ο καθένας, αλλάζει σιωπηλά ο αέρας γύρω του.
Κάθε τι που ζούμε και γινόμαστε, έχει αξία συνολική, γιατί απλώνεται σαν κύμα.
Μυστικά, ο ένας νιώθει την αλλαγή και την ψυχή του άλλου, κι ας μην το ξέρει, κι ας μην το θέλει.

Μέσα σ'αυτές τις σκέψεις, διάβασα τα εξής λόγια του Γιουγκ:
Τα μεγάλα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας είναι βασικά τρομερά ασήμαντα. Σημασία έχει σε τελευταία γραμμή μόνο η υποκειμενική ζωή του ξεχωριστού ατόμου. Αυτή μόνο κάνει την ιστορία, μόνο σ'αυτή λαμβάνουν πρώτα χώρα οι μεγάλες μεταβολές, και όλο το μέλλον και όλη η παγκόσμια ιστορία προέρχονται τελικά σαν τεράστιο σύνολο απ'αυτές τις κρυφές πηγές του ξεχωριστού ατόμου. Με τη βαθύτερη ιδιωτική και υποκειμενική μας ζωή δεν υποφέρουμε μόνο την εποχή μας, αλλά και τη δημιουργούμε. Η εποχή μας-είμαστε εμεις!