Με λίγα λόγια

Ο τρόπος που εμφανιζόμαστε, είναι ο τρόπος που υπάρχουμε.

Tαξίδι με σκοπό τη μεταμόρφωση.

Είδα χτες την ταινία : ημερολόγια μοτοσυκλέτας. Αναφέρεται στο ταξίδι που έκανε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα με ένα φίλο του, διασχίζοντας τη Λατινική Αμερική, με σκοπό το ...ταξίδι.

Το ταξίδι είναι η φοβερή δίψα της ψυχής μου. Η άμεση και απρόβλεπτη εμπειρία. Η συνάντηση με τόπους και ανθρώπους. Το κοίταγμα στα μάτια με ανθρώπους διαφορετικούς, παράξενους, αμίλητους απο κάθε γωνιά της γης. Κάθε στόχος και προορισμός επαναπροσδιορίζεται συνέχεια, γιατί τίποτε δε μένει στατικό σ' αυτόν που ταξιδεύει. Ολα αλλάζουν γιατί τα διαπερνά η αναπάντεχη και αγωνιώδης εμπειρία του καινούργιου και...ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ.

Μαζί τους μεταμορφωνόμαστε κι εμείς σε κάτι που υπήρχε μέσα μας εν δυνάμει και υπήρχε η πιθανότητα να μην το μαθαίναμε ποτέ αν δεν ξεκινούσαμε το μεγάλο ταξίδι. Κι αν για κάτι νιώθω παράπονο, είναι που ο θάνατος σταματά την εμφάνιση κι άλλων εν δυνάμει εκφράσεων του εαυτού μας, σταματά την εξέλιξη που εξ ορισμού δεν τελειώνει ποτέ.

Σε κάθε τώρα θέλω να ταξιδεύω ασύστολα, με ορμή, με καταιγίδα, με σιωπή, με ενόραση, με αντίληψη, με εγρήγορση, να τολμώ, να αισθάνομαι, να λιώνω, να ανασυντίθεμαι...να ζω με όλη μου τη δύναμη και με όλους σας παρέα.

Υποκειμενική πραγματικότητα

Ξεκινώντας, καλή και δημιουργική χρονιά σε όλους! Επίσης ζεστή και μαγική!
Πέρασα πολύ ωραία, ξεκουράστηκα, είδα φίλους, χάρηκα το σπίτι και τα παιδιά μου, ταξίδεψα...τα έκανα όλα!

Με απασχόλησε το πόσο ο καθένας βλέπει τη ζωή και τους άλλους με τον εντελώς προσωπικό του τρόπο. Είναι σα να ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα, σα να μιλάμε κινέζικα ο ένας στον άλλον.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει το πιο αντικειμενικό, πώς μπορεί κανείς να το προσεγγίσει. Αν μαθαίνοντας και θεραπεύοντας τον εαυτό μας απ' τις πληγές του, πετυχαίνουμε ένα πιο πλατύ και ελεύθερο πεδίο όρασης.

Αν πρέπει να πω μια τεχνική, θα πω να αδιαφορήσουμε για το καλό ή το κακό, το ηθικό ή το ανήθικο, το σωστό ή το λάθος και να δούμε όλα και όλους μέσα απ' το συναίσθημα. Εχει σημασία, αφού δεν μπορούμε να δούμε με τα μάτια ενός άλλου, να αφεθούμε να μας αγγίξει το ιδιαίτερο χρώμα της ψυχής του που μόνο αυτόν αντιπροσωπεύει η συγκεκριμένη απόχρωση.
Το να κατατάσσουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες είναι στείρο, απέλπιδο, αποξενωτικό,...

Η διάκριση που δίνει η διαίσθηση είναι που μας φωτίζει και αφυπνίζει κομμάτια του εαυτού μας μέχρι τότε απολιθωμένα. Κερδίζουμε στιγμές του άλλου, ένα φευγαλέο του βλέμμα, το feeling της μοναδικότητάς του. Τα έχουμε κι ας μην τον έχουμε.

Τελικά, ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΑΣ ΓΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ.
Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΕΚΤΕΘΟΥΜΕ, Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ, ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ, ΣΕ ΚΕΝΑ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ.

Τέλος, αν επικεντρωθούμε στα σημαντικά, αν κοιτάμε τη ζωή με εξέλιξη και προοπτική, αν έχουμε την εγρήγορση να αποποιούμαστε το φόβο, να απολαμβάνουμε, να νιώθουμε μέθη μέσα απ' τον παλμό της ζωής, να θυμόμαστε το Διόνυσο...νομίζω η πραγματικότητά μας θα χωρέσει λιγη αντικειμενικότητα.

Θα ήθελα, οποιος έχει τη διάθεση να γράψει σχόλιο, αν θέλει, να γράψει το χρώμα που νιώθει ότι εκπέμπει η ψυχή του.