Ενα όνειρο που τρίζει

Τραγουδούσα σιωπηλά σήμερα αυτό το στίχο του Σαββόπουλου: ζούμε μέσα σ'ένα όνειρο που τρίζει...και θυμήθηκα για άλλη μια φορά τον παραλογισμό της λογικής.

Αφιερώνω σήμερα τις σκέψεις μου:

στη ζωή που περνά
στο χρόνο που χάνεται
στη νεότητα που μαραίνεται
στις αντιστάσεις που καταρρέουν
στη δίψα που μένει ασίγαστη
στα θέλω που αλλιώς ξεκίνησαν
στην απύθμενη κούραση
στη λαχτάρα για έκσταση και ζωή

Θέλω να μπορέσω

να πω τα ανείπωτα λόγια χιλιάδων αισθήσεων
να ζήσω τα φοβισμένα συναισθήματα χιλιάδων δακρύων
να αγαπήσω σκιές και αδυναμίες χιλιάδων αντιστάσεων
να ονειρευτώ και να αισθανθώ ΕΓΩ δυνατά και σε πλήρη εκδίπλωση
να κοιτάζω με τα μάτια ανοιχτά, να πατώ σε στέρεα πόδια

και γνωρίζοντας ότι:

η αυτοσυνειδησία μου είναι ο αυτοπεριορισμός μου,
να τον υπερβώ και να βγω στην παγκόσμια ψυχή.

Μέρος 2ο

Για κάποιο λόγο σε εμπιστεύομαι. Είσαι κομμάτι του ταξιδιού μου. Οσο μου αποκαλύπτεσαι, μαθαίνω περισσότερα για τον εαυτό μου. Οταν είμαστε μαζί πλέω σε μια θάλασσα χωρίς όρια, ανακατεύομαι με την ύπαρξή σου και αλλάζω. Η πληροφορία σου είναι ενσωματωμένη στα κύτταρά μου.
Χαίρομαι που σου άνοιξα την πόρτα της ψυχής μου και αφέθηκα στο βλεμμα σου, παρ΄ό,τι πολλές φορές πόνεσα απ' την αδιέξοδη σχέση μας. Χαίρομαι γιατί έμαθα και έζησα κάτι παραπάνω και ερωτεύτηκα δυνατά, με όλη την ένταση, το πάθος, την αγωνία και το φόβο να σε χάσω....


ΑΣ ΜΟΥ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ.

ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΩΜΟ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΙΟΥ ΘΕΟΥ.

ΠΟΝΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΚΕ.

ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΑΦΗΣΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΑΡΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ.

ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΑΔΥΣΩΠΗΤΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ.

ΕΝΑ ΘΕΛΩ: ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Πέρα από κάθε εκλογίκευση ή μεταγενέστερη διαχείριση των συναισθημάτων μου, ένιωθα ανάγκη να εκφράσω εδώ αυτές τις σκέψεις, με την κρυφή ελπίδα να αποδυναμωθούν.

Aποσπάσματα από γράμματα σ'έναν αγαπημένο(μέρος 1ο)

Μ'αρέσει που σου δίνομαι. Που δίνομαι σέσένα. Αυτό που έχω το νιώθεις και σ'αγγίζει, γιατί είναι συγγενικό. Αυτό που μου επιστρέφεις με συμπληρώνει.
Χαίρομαι που στέκομαι σ'αυτό το κομμάτι της ζωής μου πλάι σου και αφήνομαι να με διαπερνά ο κυματισμός σου. Συγκινούμαι όταν σε αγγίζω, όταν σε κοιτώ, όταν σε αισθάνομαι.
Θέλω να κολυμπήσω δίπλα σου χωρίς να χαθώ, χωρίς να σε ταράξω. Θέλω να πάρεις το πιο γλυκό κομμάτι μου. Να στο περάσω μεσ' απ' τα μάτια μου μια στιγμή άχρονη. Ν' αφήσω ένα ζεστό αποτύπωμα στην ψυχή σου με χρώμα μάλλον γαλαζοπράσινο.
Αυτόν τον καιρό συνοδεύω την ανάσα σου. Θέλω η παρουσία μου να είναι σα χάδι. Μια ζωντανή και ζωηρή πατουσίτσα που γλυκαίνει τη ζωή σου.
Ο,τι ομορφαίνει τη ζωή, ό,τι την πλουτίζει, ό,τι αντιστέκεται στη φθορά και το θάνατο, είναι οι στιγμές αγάπης και ένωσης. Οταν νιώθουμε ότι η ατομικότητά μας πλαταίνει και μπορεί και θέλει να χωρέσει αυτόν που ξεχώρισε η καρδιά μας.
Φυσάω το φιλί μου μέσα σου. Να το γευτείς, να το καταπιείς. Να μείνει σα μικρή, αλλά παντοτινή κουκκίδα. Αυτό θέλω. Να διαρκέσει στο χρόνο, ακόμα κι αν εμείς χαθούμε. Να είναι ένα απ' τα άφθαρτα κομμάτια μας. Η εικόνα σου, το φιλί σου, η αίσθησή σου.

Φάουστ

Σήμερα, αναστατωμένη αρκετά από έντονα αμφιθυμικά συναισθήματα και αποφάσεις που δε λένε να κατασταλάξουν, από μπερδεμένα και συγκρουόμενα θέλω και ανάγκες που ζητούν να καλυφθούν, θυμήθηκα το Φάουστ και σας γράφω ένα απόσπασμα.

Φάουστ
Αφοσιώνομαι στη ζάλη, στην πιο οδυνηρή ηδονή,
στο ερωτικό μίσος, στη θλίψη που δροσίζει.
Το πάθος μου, γιατρεμένο απ' την ορμή της γνώσης,
δεν πρέπει στο μέλλον κα κλεισθεί μπροστά σε κανένα πόνο
κι ο,τι στην ανθρωπότητα όλη είναι δοσμένο,
θέλω μέσα στα μύχια της ψυχής μου εγώ να απολαύσω.
Με το πνεύμα μου τα πιο ψηλά και τα πιο βαθιά ν'αδράξω,
τα καλά της και τους πόνους της στο στήθος να στοιβάξω,
κι έτσι το είναι μου εγώ να το πλατύνω ως το δικό της,
κι όπως αυτή, στο τέλος κι εγώ συντρίμμι να γενώ.

Μεφιστοφελής
Ω, πίστεψε εμένα, που κάμποσες χιλιάδες χρόνια,
αυτήν τη σκληρή τροφή μασσώ,
ότι απ'την κούνια ως το νεκροκρέββατο
κανένας άνθρωπος δε χωνεύει το παλιό ξυνό προζύμι!
Πίστεψε έναν από εμάς τα πνεύματα, αυτό το όλον
είναι μονον για ένα Θεό καμωμένο!
Αυτός αναπαύεται σε αιώνια μέσα λάμψη,
εμάς μας έρριξε στο σκοτάδι,
και για σας αξίζουν μόνον η μέρα και η νύχτα.

Φάουστ
Ομως εγώ θέλω!

Επικοινωνώντας

Το μεσημέρι πήγα για μπάνιο. Ξαπλωμένη χαλαρά κάτω απ'το φθινοπωρινό ήλιο, συνειδητοποίησα ότι μου είναι πολύ ευχάριστο να διαβάζω τα post σας, έχω αρκετή έμπνευση να σας σχολιάζω, αλλά καθόλου έμπνευση να γράψω ένα δικό μου post. Aυτό που με κινητοποιεί είναι το ερέθισμα που μου δίνετε.
Σκέφτηκα επίσης πόσο απαραίτητο μου ήταν πάντα να κοιτάζω στα μάτια το συνομιλητή μου, θεωρώντας ότι έτσι δύσκολα θα πέσω έξω στην εκτίμησή μου.
Αυτό το λίγο διάστημα που συνομιλώ μαζί σας, χωρίς να βλέπω τα μάτια σας ή να ακούω τη χροιά της φωνής σας, ανακαλύπτω ότι υπάρχει μια κρυμμένη γοητεία σ' αυτή την επικοινωνία πίσω απ'τη σιωπή της οθόνης.
Πίσω απ'την οθόνη νιώθει κανείς ότι δεν απειλείται, ότι δεν εκτίθεται σημαντικά. Ετσι ίσως να εκφράζει στοιχεία των σκέψεων ή των συναισθημάτων του που δύσκολα έως ποτέ θα εξέφραζε σε αγνώστους.
Ετσι λοιπόν, αν βρισκόμουν μαζί σας σε μια κοινωνική εκδήλωση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κουβέντα δε θα ανταλλάσσαμε πέρα απ'τα τετριμμένα. Κρυμμένοι τότε πίσω από άλλες μάσκες (και όχι της οθόνης), νομίζω δε θα πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον.

Αρα, για άλλη μια φορά λέω στον εαυτό μου να είναι ανοιχτός στο καινούργιο και να τολμα. Να προσπερνά κάθε στείρα προκατάληψη.

Αυτό που απομένει

Το έργο της όρασης έγινε.
Τώρα κάνε το έργο της καρδιάς
στις εικόνες που'ναι φυλακισμένες μέσα σου.
Γιατί εσύ τις κατέκτησες, αλλά τώρα δεν τις γνωρίζεις.



Rilke

Ολομόναχοι μαζί

Είναι μακρινή η στιγμή που είδα τον κόσμο έρημο τοπίο. Ανθρωποι φυτρωμένοι στην καυτή άμμο. Η ιστορία να πατά ανελέητα στα κεφάλια μας με μόνο σκοπό της να γραφτεί, καταπίνοντας αδιάκριτα τις μικρές προσωπικές μας ιστορίες.
Υπάρχουν όμορφα κομμάτια στη ζωή, τα ξέρουμε όλοι.
Ενα απ' αυτά είναι να είμαστε και να νιώθουμε συνοδοιπόροι.
Ετσι κι αλλιώς-απ' τη φύση του κόσμου-είμαστε ολομόναχοι.
Ας είμαστε ολομόναχοι μαζί!



Υ.Γ. Δανείστηκα τον τίτλο από ταινία του Κιμ Κι Ντουκ.